وَاللَّهُ یَعْلَمُ وَأَنْتُمْ لَا تَعْلَمُونَ.

امروز تصمیم دیدن سریال مدار صفر درجه رو عملی کردم و شروعش کردم.

از همون قسمت اول جذابه. هیچ صحنه‌ی اضافه‌ای حس نمی‌شه. داستان،‌ به خصوص وقتی برای بار دوم می‌بینی، خیلی درست و به جا چیده شده.
کلا هر وقت یه فیلم رو برای بار دوم می‌بینی، بیشتر به ارتباط بین صحنه‌ها پی می بری. و به اینکه چقدر صحنه‌های ریز قبل از یه صحنه‌ی مهم فیلم، جزییات رو درست در بر می‌گیرن.
آهنگی که توی پست قبل گذاشتم کلا دویار توی فیلم پلی می‌شه. یکی موقع مرگ زینت و دیگری موقع مرگ سرگرد فتاحی. اما از همین قسمت‌های اول، سرگرد فتاحی با باران داستان داره. و هر بار یاد زینت می‌افته، یا حرفی از گذشته می‌زنه، این آهنگ، البته بدون متن و صدای خواننده،‌ اون قسمتی از آهنگ که پشت زمینه قسمت «ای باران،‌ ای باران، از غصه‌ام آگاهی،‌ بزن نم به خاکش،‌ ز اشکم نپرسد چرا تنهایی» هست پخش می‌شه. و این در واقع ذهن ما رو برای به ثمر رسیدن این داستان آماده می‌کنه. و برای اینکه اون آهنگ و اون صحنه‌ها به ذهنمون بشینه. البته الحق که این کارگردان که نویسندگی کار هم بر عهده‌ش هست، به کرات ثابت کرده توانایی‌هاش رو.

حبیب پارسا،‌کسی که تقریبا همه‌ی داستان حول اون می‌چرخه و داستان‌های دیگه هم به زیبایی در کنارش شکل می‌گیرن و پیش می‌رن، قصد اعزام به خارج از کشور برای تحصیل داره. در آزمون مربوط قبول می‌شه، و به همین واسطه هم با شخصی به اسم تقی آشنا می‌شه. این وسط حکومت تقی و حبیب رو به دلیل کارهای سیاسی پدر حبیب و برادر تقی،‌از اعزام محروم می‌کنه.

حبیب وقتی این خبر رو از زبون پدر می‌شنوه می‌گه: «هضم این قسم بی‌عدالتی‌ها چندان آسون نیست. نمی‌دونم تقی چطور می‌خواد باهاش کنار بیاد. اما من پناه می‌آرم به مفاد آیه‌ای که شب و روز ورد زبون مادره. وَعَسَى أَنْ تَکْرَهُوا شَیْئًا وَهُوَ خَیْرٌ لَکُمْ وَعَسَى أَنْ تُحِبُّوا شَیْئًا وَهُوَ شَرٌّ لَکُمْ»

در ادامه‌ی آیه آمده: « وَاللَّهُ یَعْلَمُ وَأَنْتُمْ لَا تَعْلَمُونَ»

معنای‌ آیه رو اگر بخواید: «و چه بسا چیزى را خوش نمى‌دارید و آن براى شما خوب است و چه بسا چیزى را دوست مى‌دارید و آن براى شما بد است و خدا مى‏‌داند و شما نمی‌دانید.»

چو آستانه بدین در همیشه سر دارد.

در یک برنامه‌ی تلویزیونی دو نفر را دعوت کرده بودند لابد به خاطر شب یلدا. دو بازیگر که از یکی‌شان بسیار بدم می‌آید. مامان صدا زد که بیا ببین حالا که ازدواج کرده‌ است چقدر ترگل ورگل شده! هیچ خوشم نمی‌آمد بروم ببینمش :) اما با بی میلی رفتم. از این ها که بگذریم، مجری گفت آخرین بیت شعری که شنیده‌اید را بخوانید، در سرم مرور شد «دل شکسته‌ی حافظ به خاک خواهد برد، چو لاله داغ هوایی که در جگر دارد»

 

بعدش رفتم کل شعر را پیدا کردم. بد نیست این جا هم بگذارم. یکی دو بیتش که جذاب‌تر است را هم می‌گویم.
 

کسی که حسن و خط دوست در نظر دارد

محقق است که او حاصل بصر دارد

 

چو خامه در ره فرمان او سر طاعت

نهاده‌ایم مگر او به تیغ بردارد

 

کسی به وصل تو چون شمع یافت پروانه

که زیر تیغ تو هر دم سری دگر دارد

 

به پای بوس تو دست کسی رسید که او

چو آستانه بدین در همیشه سر دارد

 

ز زهد خشک ملولم کجاست باده ناب

که بوی باده مدامم دماغ تر دارد

 

ز باده هیچت اگر نیست این نه بس که تو را

دمی ز وسوسه عقل بی‌خبر دارد

 

کسی که از ره تقوا قدم برون ننهاد

به عزم میکده اکنون ره سفر دارد

 

دل شکسته حافظ به خاک خواهد برد

چو لاله داغ هوایی که بر جگر دارد

 

بیت سومش می‌گوید: عاشق تو باید مثل شمع باشد. که با هر تیغ پروانه بر سرش (همین که پروانه رد شود و هوایش به شمع بخورد خودش تیغ است)، به جای ناامیدی و خاموشی، سر دیگری برای نثار کردن در اختیار معشوق می‌گذارد. (شمع هر چه هم می‌سوزد تمام نمی‌شود. تا پایان روشن است. سرش می‌رود و سری دیگر می‌زاید.)

بیت چهارمش می‌گوید: کسی توفیق پابوسی تو را خواهد داشت که سرش همیشه خاک در آستانت بوده باشد.

 

بیت ششمش می‌گوید: اگر باده برایت هیچ فایده‌ای هم نداشته، همین‌که برای یک لحظه تو را از وسوسه‌ی عقل دور کرده بر مفید بودنش کفایت نمی‌کند؟ عقل را می‌گوید وسوسه‌گر. می‌گوید همیشه هم فریبش را نخور. [هعی...]

 

پی‌نوشت: شاید بخواهم مدار صفر درجه را از نو ببینم. اینقدر که بر جانم نشست همین یکی دو سکانسی که مرور شد‌:)‌ به واسطه‌ی این آهنگ زیبا که امروز دیدم در پلی‌لیستم هست و چند باری گوش کردم. و یادم آمد یکی از زیباترین سکانس‌هایی که تا به حال دیده‌ام همین سکانس است. البته اگر در جریان داستان بوده باشید....
ببینید:

 

این هم آهنگش، بشنوید:

 

 

 

رفت آن سوار، کولی.

بادبادکای رنگی.

هوممم... چقدر وصف کننده‌س این آهنگ... :)

 

 

پ.ن: می‌دونم آهنگ می‌گه بادبادک و اینا بادکنکن :) ولی خب... هر کس این انیمیشن آپ رو دیده،‌ اون لحظه‌ای که این خونه شروع کرد به بالا رفتن، ذوق نکرده از ته دل؟ به سبب ذوق اون لحظه... ذوق بچگی... ذوق بی فکری... :)
 

[محسن چاووشی - آلبوم حریص - بادبادکای رنگی]

ای دل مجنون... ای دل مجنون.

همینقدر بگم که زندگی آدما بی داستان نمیشه. ما بزرگ و بزرگ‌تر می‌شیم و آروم آروم می‌فهمیم که داریم واقعا زندگی می‌کنیم اون فیلمایی رو که یه عمر گفتیم «مگه می‌شه چنین اتفاقی واقعا بیفته؟».
ولی همونجور که فیلما تموم می‌شن،‌ بخوای و نخوای،‌ هر کدوم از داستانای ما هم یه روز تموم می‌شن. شاید دو روز، شاید دو هفته، شاید دو ماه، شاید دو سال... شاید خوب، شاید بد... شاید زشت و شاید زیبا... تموم می‌شن یه روز. هیچی نمی‌مونه ازشون. شاید تموم شن و حسرت بخوریم. شاید هم خوشحال باشیم از تموم شدنشون. بزر‌گ می‌شیم باهاشون. آروم آروم می‌فهمیم پشت خوب و بد و زشت و زیبا و طولانی و کوتاهشون،‌ غم‌انگیزترین و مسرت‌بخش‌ترینشون، خدا نشسته و داره لبخند می‌زنه :)

منم آخر یکی از همین داستانام. :) روی نقطه‌ی پایانی‌ام و دارم می‌رم سرخط :)

تیترایی که نوشته میشن و پاک میشن.

به نمایندگی از همه پستایی که نوشته میشن و پاک میشن.

ابیانه.

هومممم...
اگه تابستون نخوام برم کارآموزی، اگه باز حس نکنم «اگه تابستون هیچ کار نکنی عقب می‌افتی، بعد غصه می‌خوری» اگه این آدمای مغرور پر مدعای هر روزه، یادم نیارن که می‌تونم بیش از اینا پیشرفت کنم اگه وقت قدرمو بدونم، جوری که اونا فک می‌کنن قدر وقتو دونستن و الانم خیلی خفنن و خفن ترین‌های عالمن، دوس دارم مامان بابا رو راضی کنم بیان بریم تابستون رو توی این روستا زندگی کنیم. روستایی که از یه جایی به بعدش توی کوچه ها تک و توک ماشین می‌بینی... با دوچرخه میشه رفت و اومد اما همه پیاده‌ میان و میرن... همه زیباعن... آرامش و سکوت و هوای خوب... یکم، همین سه ماه، دور از همه چیز زندگی کردن، می‌شه یعنی؟ قشنگ ترین توریست‌ها میان حتی... قشنگ ترین خونه‌ها اینجاست، قشنگ ترین کوچه‌ها، قشنگ ترین پیرزن‌ها و پیرمرد‌ها... قشنگ ترین لباسا... خودشون فکر می‌کنن ما آدمای شهری حسرتشون رو می‌خوریم؟

+ اینجا کلی غر غر نوشته بودم اما بعد پاکشون کردم چون نخواستم خیال خوب زندگی توی این روستا رو با فکرای دوست نداشتنیم خراب کنم :)

خواب‌های دیشب.

یادم اومد که خواب جنگ دیدم دیشب. چند متر دور تر از همون تاب و همون درخت گردو‌ی قدیمی، ایستاده بودم. چند تا سرباز اسلحه به دست، پشت به من به حالت آماده باش برای تیربارون نشسته بودن. بابام اومد کنارم. یه باره یه تانک وارد شد و سربازا شروع کردن به شلیک. ولی تانک چیزی شلیک نمی‌کرد و فقط جلو می‌اومد. سربازا خیلی خونسرد بودن در حالی که من توی خواب،‌ لرزش بدنم توی واقعیت رو احساس می‌کردم. وسط همون اوضاع برکشته بودن به حرف زدن با ما. یعنی من و بابام داشتیم حدس می زدیم که چه خبره،‌و شروع کردیم به پرسیدن ازشون که چه خبر شد یهو، تا یک ساعت پیش که اوضاع امن و امان بود؟ فارسی حرف می‌زدن و با آرامش. یادم نیس چی گفتن. ولی یادمه برداشتم این بود که این‌ها یه سری دشمن خیرخواهن :)) بعد دیگه یادم نیست چی شد.
یه خواب دیگه هم دیدم. می‌خواستم برم میدون نقش جهان. تنها هم بودم. وارد که شدم انگار تاریک بود همه‌جا و فقط چیزی که دیدم این بود که یه خانوم با روبنده، در حدی که حتی چشمهاش هم پیدا نبود، با سرعت با دوچرخه‌ش از جلوم رد شد در حالی که صدای خنده‌ش می‌اومد. و یه خانوم روبنده دار دیگه و یه آقای با عبای عربی به دنبالشن شاد و خندان. یه نگاه کلی به میدون کردم و نمی‌دونم چرا به ذهنم رسید که آهان شهرداری قرار بود امشب یه شبیه سازی‌ای از میدون ۷۰ - ۸۰ سال پیش داشته باشه :)) بعد خب قرار بود یه سری انیمیشن و اینا اعمال شه روی در و دیوار میدون نهایتا ولی اونجا همه‌چیز یه انیمشن سه بعدی بود و انگار من وسط اون انیمیشن،‌که البته خیلی واقعی به نظر می‌اومد،‌ گیر کرده بود. جالبیش این بد که به خاطر این برنامه همه‌ی مغازه‌های دور تا دور میدون بسته بودن و من هم وسط این گیر و دار گرسنه‌ام شده بود :)) و کللی گشتم تا آخر یه مغازه‌ای وسط همین انیمیشن پیدا کردم، و نمی‌دونم چی شد که مامان و خاله و این‌هام رو هم اون‌جا دیدم در حالی که هیچ تعجب نکرده بودن از اوضاع، و با هم از اون مغازه خرید کردیم. بعد هم یه اتفاقات در هم دیگه‌ای افتاد :)) ولی کلا خواب بامزه‌ای بود :-"
تو یه فضای دیگه‌ای هم خواب یه درخت خیلی رویایی رو دیدم. برف اومده بود انگار ولی از برگای درخت فقط سر هر برگ برگ نششته بود. همه‌ی برگ‌ها یه رنگ بنفش خیلی ملیح و دلنشینی داشتن. هوا هم خیلی دل‌پذیر بود! با خودم گفتم برم گوشیم رو بیارم عکس بگیرم بزارم اینستاگرام،‌ اینقدر نفهمیده بودم دارم خواب می‌بینم، که نمی‌دونم چی شد یادم رفت. به گمونم اول این خواب رو دیدم، بعد توجهم به سربازا جلب شد و رفتم تو خوابی که اول تعریف کردم. ولی هرچی یادم میاد به اون درخت و اون فضا هی لذت می‌برم! از بس زیبا بود و از بس هوا خوب بود!

پاییزم.

انگار که امروز برف باریده بود به آسمون شهر. اینقدری که سفید بود سرتاسر. روی تاب نشسته بودم تاب می‌خوردم. سرم کامل رو به آسمون بود و این همه سفیدی. وسط تاب خوردنم هی آسمون سفید کاملا می‌شد، هی چهارتا شاخه‌ی درخت گردوی بالای سرم وارد کادر می‌شد. هی خارج می‌شد، باز می‌اومد. یه درخت گردوی مسن، قدیمی و پیر. یه زمانی چه گردوهای خوشمزه‌ای داشت و چقدر زیاد. اما به مرور ثمرش کم و کمتر شد. سال اولی که دیدمش یادمه اونقدری گردو داشت که کفاف چندین ماهمون رو می‌داد به تنهایی. لااقل یه هفته داشتیم ازش گردو برمی‌داشتیم و آخرشم نصفش موند به درخت، سهم کلاغا شد لابد. ولی امسال اصن یادم نمیاد یه گردو هم ازش خورده باشم. درخت بی برگ و بار و پشت سرش یه آسمون پوشیده شده از برف. جلوی چشمم می‌اومد و می‌رفت. یه آن فکر کردم چقدر پاییزم. قدر همین درخت گردو. به همه‌ی ترسام فکر می‌کردم. ترسایی که به خاطر گذشته‌ست و برای آینده. به همه‌ی چیزایی که شاید ته دلم نیست از یاد بردنشون ولی انگار محکومم به فراموشی‌شون. اتفاقایی که شاید هر روز منتظرشونم،‌ بی‌بهانه، ولی اونقدر اتفاق نیفتادن که تا حالا باید به اتفاق نیفتادنشون عادت می کردم، ولی نمی‌تونم. باز هم نمی‌فهمیدم من جوون دانشجو، چی می‌خوام دیگه که پاییز نباشم؟ چرا باید به ذهنم برسه که «چقدر پاییزم»؟ ولی همیشه دلیلی هست برای پاییز بودن. پاشدم برم یه چایی بردارم. توی اتاق اوضاع متفاوت‌تر از پاییز بود. اعضای فامیل در حال گفتگو، بچه‌ها در حال بازی، چایی جذاب دم شده، فضای گرم و نرم. تازه یادم اومد که چند دقیقه پیش هم داشتیم با فامیل راجع به چند تا داستانای آدمای جامعه حرف می‌زدیم و بدبختیاشون. و حس کردم چقدر دورم از این آدما و چقدر هم کاری از دستم، و حتی از دست بقیه، برنمیاد برای حل مشکلاتشون. و خب چقدر ما به خاطر نداشتن همین مشکلا باید شاد و سرمست باشیم. با استکان چاییم برگشتم روی تاب و باز فکر کردم به اینکه چقدر نباید پاییز باشم. چایی خوردن توی این پاییز سرد چقدر لذت‌بخش بود ولی :) بدنم اونقدر سرد شده بود که رد شدن چایی از مری(؟!)م رو حس کنم. این گرما وسط اون همه سرما،‌ سرمای بیرون، سرمای بدن، سرمای فکر، خیلی دل‌انگیز بود. نمی‌دونم که روزی میاد که من خلاص شم از این افکار ناخواسته یا نه. ولی می‌دونم هر بار قصد می‌کنم رها شم،‌یه عامل بیرونی نمی‌ذاره. راستش رو بگم گاهی هم یه عامل درونی. یه چیزی انگار نمی‌خواد من خلاص شم. هر بار به اینجای فکرم می‌رسم نصفه نیمه رهاش می‌کنم. که دفعه‌ی بعد یادم نباشه قرارم به فراموشی بوده.
راستی من چرا باید به ذهنم بیاد که چقدر پاییزم؟ چرا اینقدر دارم استرس و دلهره و دل‌شوره و عذاب وجدان با خودم حمل می‌کنم؟
شکر ولی :)

خسته از هرچی که بود، خسته از هرچی که هست.

به این نتیجه رسیدم وقتایی که کلافه‌ام هیچ چیز، نه گوش دادن آهنگ، نه خوندن کتاب مورد علاقه‌ام، نه فکر، هیچ‌کدوم حالمو خوب نمی‌کنن. شاید فقط ارتباط با آدم‌هاست که خوبم می‌کنه. اونم احتمالا فقط چون از یادم می‌بره بقیه چیزا رو.

بعد به این نتیجه رسیدم از شبکه‌های اجتماعی لفت نخواهم داد ولی نصبش هم نخوا۶م کرد رو گوشیم. ولی شاید شبی یه بار کروم رو آنبلاک کنم و سر بزنم، حرف بزنم.

می‌دونم امید واهی‌ایه خوب شدن حالم! کلافگی دیگه دائمی شده و کیه که بدونه چی می‌گذره اینجا، این بالا.