یه وقتایی یه اتفاقایی که ممکنه بیفته رو پیش خودم تصور می‌کنم و به شدت خیلی زیادی ذوق زده می‌شم و نهایتا با خودم می‌گم انصافن من اگه خدا بودم با این حجم ذوق زدگی واقعا این نعمت رو دریغ نمی‌کردم از این بنده :))) #استغفرالله
خدا را شکر که خدا نیستم :)) خدا بودن چقدر سخته!
[حالا اینکه من دیگه تو بلاگ قبلی ننوشتم دلیل نمی‌شه دلم برای پستای قشنگم تنگ نشه و نرم بخونمشون و گاهن دلم نخواد بعضی‌هاشون رو باز اینجا بذارم :دی شاید با اندکی تغییرات حتی!]
یه خونه حیاط دار پیدا کنید که وسطش یه حوض فیروزه‌ای رنگ پر آب باشه. از این خونه هایی که فرهاد اینا تو فیلم شهرزاد دارن! حتما هم آبش تمیز باشه و توی حوض هم ده بیست تا ماهی قرمز شنا کنن. کاشی‌های کف حیاط و تراس هم خاکی رنگ باشن! توی تراسش یه تخت چوبی بزارید. یه فرش قرمز قدیمی روش پهن کنید. چارتا متکا هم بزارید دور و اطرافش. گوشه پله‌های تراس که می‌رسه به حیاط گلدون شمعدونی بزارید. یه چایی دبش هم برای خودتون دم کنید. به گلدون ها آب بدید و سرتاسر تراس هم آب بپاشید. بعد بیاید بشینید روی تخت چوبی و چایی بخورید. این آهنگ رو هم با دقت گوش کنید و پند ببرید!
[علیرضا افتخاری - آمد آمد با دلجویی(اگه اسم سر راست دیگه‌ای داره نمی‌دونم)]
از چند ماه پیش تر تا چند ماه بیش، بلاگی داشتم با همین آدرس. خوب که فکرش رو می‌کنم چقدر اون بلاگ رو دوست داشتم! یه روزایی نوشتن توش شده بود بخش مهمی از زندگی. نوشته‌هام رو دوست داشتم. گرچه از اون روزا زیاد هم نمی‌گذره، اما احساسات اون روزهام با این روزها خیلی فرق داشت. هم احساسات، هم شرایط، باعث می‌شدن حرف‌هام رو بنویسم. اصلا کلا اون روزا بیشتر در حال نوشتن بودم تا هر کار دیگه‌ای. چه در بلاگ عزیزم و چه در نوت‌های گوشی، چه در دفترچه‌ی قرمز رنگم، چه در نرم‌افزار pages لپ‌تاپ! حالا چی؟ نوشتن‌هام تبدیل شده به صرفا ست کردن reminder توی evernote و یه متن زورکی سه چهارخطی که بدونم فلان reminder چرا! و یا نوشتن فاز اول پروژه دیتابیس. یا تکلیف الگوریتم. بعضی از اون نوت‌ها رو پاک کردم. برگه‌های دفترچه‌ی قرمزم رو هم پاره کردم. اما خدا رو شکر به ذهنم نخورد که هرچیز توی اون بلاگ قبلی بود رو پاک کنم و یه آرشیو از همه‌ی اون نوشته‌ها رو نگه داشتم برای پاک نکردن! خودم راستش خوب می‌دونم همه‌ی این تغییرات چرا اتفاق افتاد. خب، ترجیح هم می‌دم ننویسم چرا که از اون چیزهاییه که نمی‌خوام یادم بمونه! حالا خلاصه تصمیم گرفتم نوشتن رو از سر بگیرم. اصلا تو بگو از غرهای روزانه، یا سردرگمی‌های همیشگی، یا خاطرات دور. به هر حال این رو می‌دونم که نیانی که می‌نویسه رو از نیانی که نمی‌نویسه دوست‌تر دارم!
